ရာသီႏွင့္မမွ် သစ္ပင္ေတြ အုိသထက္အို ငိုသထက္ငုိၾကတယ္..
မိေ၀းဖေ၀း သားေပ်ာက္ေတးေတြ ဆိုညည္းၾက
ဒီႏွစ္မွာ မိတ္ဆုံစားပြဲလုပ္ဖို႕ ခြန္အားမရွိေတာ့တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးေတြ
ကမ္းပါးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္လာတယ္..
စိတ္ညစ္ရတဲ့ ၀ါးေဖာင္ေလးေတြရဲ႕ ျဖစ္အင္
ဟိုမွာ ဒီမွာ နားခိုဖို႕ တေနရာစာေတာင္မရွိေတာ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတြရယ္..
အိပ္လို႕မရတဲ့ ငါးကေလးေတြလည္း ကုန္းေပၚတက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ည..
ပူလြန္းလို႕တဲ့..ကမၻာ ေျမၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံ တၾကိမ္ ႏွစ္ၾကိမ္ ၾကားလိုက္ရတယ္..
တခါတည္းမွာပဲ ..ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာသလုပ္ကြက္ေတြက ေၾကကြဲဖြယ္ျပဇာတ္ေလးျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..
ကဗ်ာတပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္....
" ေျမၾကီးကို တီစားေတာ့
တီေကာင္ကို ငါးစားတယ္။
ငါးကုိ လူစားတယ္
ငါးကို လူစားေတာ့
လူကိုေျမၾကီးစားတယ္
လူကိုေျမၾကီးစားေတာ့
ေျမၾကီးကို တီစားျပန္တယ္တဲ့"
သံသရာၾကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ အျပန္အလွန္ လက္ခေမာင္းခတ္ၾက
အႏိုင္အၾကဲ အၿပိဳင္ဆိုင္ႏႊဲၾကႏွင့္
အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးေတြရြာလာတယ္..
ေဆာင္းမွာ ပိေတာက္ပြင့္လိုပြင့္ႏွင့္
ကေမာက္ကမႏွင့္ ေယာကၡမကို အကိုေခၚလို႕ေခၚ
မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ ေတာင္တန္းေတြ ကတုံးၾကီးျဖစ္လာတယ္..။
ေဆာင္း၀တ္လႊာေတာင္ နည္းနည္းႏွင့္ မ်ားမ်ားပါးလာျပန္တယ္..
စိမ္းလန္းျခင္းေတြ မရွိေတာ့ရင္ ကမၻာၾကီးလည္း ေနာက္ထပ္ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေၾကြးလိမ့္မယ္...။
ရႊမ္းသိဃၤ(တနသၤာရီ)
(၃-၄-၂၀၁၁)
0 comments:
Post a Comment